Przepuklina pachwinowa

Mało inwazyjna wetoda leczenia przepukliny pachwinowej. Film dokumentalny emitowany dnia 8 września na 2 programie austriackiej telewizji państwowej (ORF2)

Czym jest przpuklina powłok brzusznych?

Ten rodzaj przepukliny powstaje w miejscu zmniejszonej wytrzymałości w powłokach brzusznych. Pojawia się otwór w mięśniach i w powięzi, w którym dochodzi do przeniknięcia zawartości worka przepuklinowego wraz z zawartością którą stanowią przeważnie jelita lub sieć brzuszna.
Gdy przepuklina pojawia się nad więzadłem pachwinowym mówimy o przepuklinie pachwinowej (łac. hernia inguinalis). Natomiast przepukilna udowa (łac. hernia femoralis) występuje wówczas, gdy powstaje ona poniżej więzadła pachwinowego. Zarówno przepukliny pachwinowe jak i udowe powstają we wrodzonych mjejscach o zmniejszonej wytrzymałości które się z czasem powiększają aż do powstania otworów przez które może się przepuklina przemieszczać.

Czym grozi przepuklina?

Przepuklina objawia się głównie takimi dolegliwościami jak odczuwalny ucisk, bóle miejscowe lub promieniujące do podbrzusza. Z upływem czasu dochodzi do powiększenia się przepukliny i tym samym do równoczesnego wzmożenia dolegliwości. Największe ryzyko leży jednak w uwięźnięciu przepukliny (incarceratio herniae). Ponieważ zawartością worka przepuklinowego są z reguły jelita, więc w przypadku uwięźnięcia może dojść do niedrożności jelit oraz do zaburzenia ukrwienia jelit łącznie z perforacją jelit i zapaleniem otzrewnej. W tych przypadkach konieczna jest bezzwłoczna operacja. Nieleczone bowiem zapalenie otrzewnej z reguły prowadzi do zgonu.
Należy zaznaczyć, że zakładanie pasa tzw. przepuklinowego na otwór przepukliny nie jest wskazane, bo jakkolwiek czasami zapobiega zsuwaniu się trzewi do worka przepuklinowego i chwilowo łagodzi dolegliwości, to jednak nie leczy choroby. Wręcz przeciwnie, noszenie pasa osłabia mięśnie i doprowadza w ten sposób do powiększenia się wrót przepuklinowych.

Jakie są metody leczenia przepuklin pachwinowych i udowych?

Metoda operacyjna jest leczeniem z wyboru. Istnieje kilka metod operacyjnych, stosowanych w zależności od kondycji i dyspozycji pacjenta. Wybór zależy od ryzyka operacyjjnego, przebytych przez pacjenta operacji, a w przypadku kobiet również od zamiarów zajścia w ciążę. Właściwa metoda operacyjna wybierana jest w uzgodnieniu z pacjentem, który jest informowany o ryzyku i zagrożeniach. Operacje można przeprowadzać w znieczuleniu ogólnym, a w przypadku, gdy stanowi ono zagrożenie dla zdrowia, to również w znieczuleniu miejscowym.

W ciągu ostatnich lat rozpowszechniły się metody operacyjne z zastosowaniem siatek wzmacniających z tworzyw sztucznych (poliester lub polipropylen, politetrafluoroetylen). Siatki te wzmacniają odporność ściany brzusznej, umożliwiają zamknięcie ubytków bez napinania powłok (tension free) i dzięki temu rokują lepsze wyniki leczenia i szybszy powrót pacjenta do pełnej sprawności. Wśród metod otwartych z użyciem siatek należy wymienić metodę Rutkov i Lichtenstein. Do operacji mało inwazyjnych (MIC) zalicza się metody TEP(P) i TAP (metody te będą omówione poniżej). Główną zaletą metod mało inwazyjnych jest powstawanie małych ran pooperacyjnych, co skutkuje zmniejszeniem bólów oraz szybką rekonwalescencją. Pacjenci mogą uprawiać sport już po upływie 10-ciu dni od operacji. Przy zastosowaniu otwartych metod operacyjnych pacjenci powracają do czynnego sportu często dopiero po upływie kilku tygodni.

Na czym polega metoda TAP?

TAP jest to skrót od angielskiego „transabdominal plasty“ i oznacza plastykę przezotrzewnową. W metodzie tej za pomocą trzech małych nacięć powłok brzusznych, po nacięciu otrzewnej, zamyka się otwory przepuklinowe siatką z tworzywa sztucznego od wewnątrz. Zaletą tej metody (w odróżnieniu od metody wobec TEP) jest możliwość wglądu
do jamy brzusznej i oceny narządów wewnętrznych. Metodę TAP można stosować również w takich przypadkach, w których miały już miejsce inne operacje w podbrzuszu.

Na czym polega metoda TEP?

TEP zwana też TEPP jest to skrót od angielskiego „total extraperitoneal plasty“ i oznacza plastykę całkowicie zewnątrz otrzewnowa. W metodzie tej również wykonuje się trzy minimalne nacięcia. W odróżnieniu jednak od metody TAP nie dochodzi do otwarcia otrzewnej i tym samym eliminuje się ryzko uszkodzenia narządów jamy brzusznej oraz ryzyko pooperacyjnych zrostów wewnątrzotrzewnowych. Przy wykonywaniu operacji metodą TEP stwarza się przestrzeń pomiędzy otrzewną a mięsniami brzucha. W tej utworzonej wąskiej przestrzeni uwalnia się worek przepukinowy od zrostów z innymi narządami jak np. z powrózkiem nasiennym. Następną czynnością jest zamknięcie wrót przepuklinowych siatką z tworzywa sztucznego. Zaletą metody TEP jest także to, że do mocowania siatki nie trzeba stosować klamr umacniających, dzięki czemu minimalizuje się ryzyko uszkodzenia nerwów i tym samym chroni się pacjenta przed nerwobólami. Następna zaleta metody TEP polega na tym, że główne dojście ma miejsce skosem wzdłuż ściany brzucha. co zapobiega możliwości powstawania nowych przepuklin w miejscu dojścia operacyjnego. Wypis do domu następuje zwykle 1 dzień po operacji. Po 3 dniach pacjenci są zazwyczaj w stanie pracować na siedząco a po tygodniu uprawiać sport.